Faszyzm a komunizm - porównanie; Faszyzm a nacjonalizm - porównanie; Faszyzm a nazizm - porównanie; Faszyzm a stalinizm - porównanie; Faszyzm w Hiszpanii - geneza, charakterystyka nurtu; Faszyzm – definicja, założenia. Ogólna charakterystyka faszyzmu; Feudalizm - co to jest? Społeczeństwo feudalne - cechy, definicja Faszyzm to ideologia łącząca skrajny nacjonalizm oraz rasizm (szczególnie w Niemczech w latach 1938-1945) - jej głównymi postulatami są wyższość rasy aryjskiej nad pozostałymi rasami, dążenie do uzyskania przestrzeni życiowej dla rozwoju tej rasy oraz kult siły i pełna militaryzacja państwa. Charakterystyczna jest także Nazizm (od skrótu „ns” – Nationalsozialismus, narodowy socjalizm) – specyficzny rodzaj ideologii faszyzmu, istniejący wyłącznie w Niemczech w okresie międzywojennym, charakteryzujący się rasizmem, wyjątkową apologią przemocy i bezwzględnością w stosunku do prawdziwych i urojonych wrogów rasy. Nazizm możemy uznać za Faszyzm jest ruchem różnorodnym i występuje w wielu odmianach, szczególnie rozpowszechnionych w okresie międzywojennym. Jego zwolennicy w poszczególnych krajach posługują się więc różnoraką symboliką. Często nawiązuje ona do specyfiki historii danego narodu, wzorując się w przeważającej liczbie przypadków na symbolice faszystowskiej, przyjętej we Włoszech i Niemczech. Można powiedzieć, że nazizm jest wyrazem faszyzmu, która rządziła w Niemczech od 1933 do 1945. Z tego punktu widzenia, zarówno faszyzm i nazizm były silnie reżimy dyktatorskie z pozycji, która nie pozwoli żadnego rodzaju opozycji politycznej i którego główną cechą było skupienie całej władzy w jednym przywódcy, który Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Kaczyński spotkał się z Salvinim, przywódcą skrajnie prawicowej i antyunijnej Ligi Północnej, wicepremierem Włoch, aby omówić perspektywę stworzenia w Parlamencie Europejskim, razem z najbardziej zajadłymi nacjonalistami, takimi jak Le Pen i Wilders, frakcji… no, jakiej? Jak ją nazwać? No dobrze, mówimy otwartym tekstem. Czy Kaczyński z Salvinim i jemu podobnymi osobnikami będzie montował międzynarodówkę faszystowską? Pytanie byłoby zbyt brutalne, gdyby nie wiele innych praktyk partii Kaczyńskiego, które nasuwają nachalne skojarzenia z faszyzmem. Spośród tych praktyk w ostatnich dniach na czoło wysuwają się (po raz kolejny) perwersje przemocowe. Teraz ich ofiarą są dziki. A jutro? Rozkosz zabijania zwierząt, rozkosz wycinania drzew i w ogóle napawanie się władzą i agresją w stosunku do ciał ludzkich i nieludzkich – to fundamentalna emocja faszyzmu. Faszyzm w rozumieniu współczesnym to nie tylko nacjonalizm, lecz przede wszystkim tzw. biowładza i biopolityka – autorytarne zarządzanie substancją biologiczną i czerpanie satysfakcji z poddawania jej opresji. Pogarda dla przyrody i pycha „władców dzików i puszczy”, którą dygnitarze reżimu Kaczyńskiego kompensują sobie rozmaite deficyty i leczą kompleksy klasowe czy seksualne, budzi gniew i przerażenie kulturalnej części społeczeństwa. Czy to już faszyzm? Dobrze, spróbujmy opanować słuszny gniew, uspokoić się i podejść do sprawy z dystansu. Długoletnie romansowanie z ONR i MW, której były szef właśnie został wiceministrem, polityczny klerykalizm, autorytarne praktyki i demontowanie systemu liberalno-demokratycznego, agresja w stosunku do przyrody, pruderia i obskurantyzm, zamiłowanie do metod karnych i dyscyplinarnych w politykach społecznych, lęk i niechęć do „obcych”, słabo skrywane poczucie wyższości w stosunku do innych kultur i religii – trzeba powiedzieć uczciwie, że wszystko to w pełni zgadza się z wizerunkiem szeroko pojmowanego faszyzmu i każe zadać pytanie, czy PiS jest ugrupowaniem faszystowskim, zmierzającym do zaprowadzenia w Polsce ustroju faszystowskiego. Pytanie jest zasadne i trzeba je potraktować poważnie – wystrzegając się przesądzania z góry odpowiedzi twierdzącej. Moja odpowiedź na to pytanie jest następująca. Kaczyński i PiS nie mają wiedzy ani wyczucia w kwestii zagrożeń związanych z faszyzmem. Ci ludzie nie są antyfaszystami, bo nie posiadają liberalnej kultury politycznej ani moralnej, która pozwalałaby im identyfikować zagrożenia związane z autorytaryzmem, nacjonalizmem i populizmem. Niemniej głęboko wierzą, że ów bliżej nieznany im „faszyzm” to coś złego – tak bowiem się utarło, że w przestrzeni publicznej słowo „faszyzm” ma wyłącznie ujemne konotacje. Na poziomie deklaratywnym i emocjonalnym faszystami więc nie są. Nie są też nimi w znaczeniu wąskim – nie znają ani nie wyznają doktryny politycznej i ekonomicznej Giovanniego Gentilego i Benito Mussoliniego. Jednak faszyzm w znaczeniu wąskim w ogóle nie jest tym, co mamy na myśli, gdy w dyskursie publicznym posługujemy się terminem „faszyzm”. Biorąc zaś pod uwagę szerokie znaczenie słowa „faszyzm”, będące dziś jego znaczeniem podstawowym, PiS – nieświadomie – zdecydowanie ulega tendencji faszystowskiej i zasługuje na miano ugrupowania faszyzującego. Tym samym faszyzuje też rządzący polską pisowski reżim. „Faszyzować” to mniej, niż być „faszystą” – to bardziej lub mniej świadomie skłaniać się ku ideom będącym składnikami ideologii faszystowskiej. Niekoniecznie wszystkim ideom, lecz większości z nich. Ideologia faszystowska w wąskim sensie, to znaczy filozofia polityczna Gentilego oraz kilku innych europejskich autorów, będąca inspiracją dla ideologii państwowej Włoch, a następnie Hiszpanii, Portugalii, a także, mutatis mutandis, Słowacji czy Rumunii, nie jest tak brutalna jak retoryka przywódców politycznych i dyktatorów, którzy tę ideologię wykorzystywali. Faszyzm teoretyczny to przede wszystkim antyliberalizm, antydemokratyzm, kolektywizm, nacjonalizm, konserwatyzm obyczajowy, radykalny etatyzm oraz korporacjonizm gospodarczy. W wydaniu ideologii i praktyki politycznej reżimów Mussoliniego idee te łączą się z militaryzmem, szowinizmem i agresywnym stosunkiem do wszystkich możliwych przeciwników politycznych, a także z klerykalizmem politycznym, wyrażającym się w ustanowieniu katolicyzmu religią państwową Włoch. Podobnie było potem w Hiszpanii, Portugalii czy Słowacji. Oczywiście, faszystowskie były również Niemcy Hitlera, jakkolwiek ideologia nazistowska idzie znacznie dalej niż faszyzm, który nie domagał się eliminacji żadnej grupy ludności ani żadnego narodu. Kwestia odrębności i nieprzystawalności rasistowskiego nazizmu do innych odmian faszyzmu w Europie nie ma tu zresztą większego znaczenia. Poprzestańmy na konstatacji, że w politologii niemal powszechnie uważa się nazizm za radykalną odmianę faszyzmu, różniącą się od ideologii państwa włoskiego raczej stopniem rasistowskiej deprawacji niż kluczowymi ideami. W szerokim znaczeniu faszyzm to wszelki autorytaryzm o podłożu nacjonalistycznym, połączony z pogardą dla innych kultur, instrumentalnym i wzgardliwym traktowaniem demokracji oraz jej rzeczników, militaryzmem, biopolityką, centralizmem-etatyzmem, szowinistyczną mitologizacją historii, skłonnością do przemocy i grubiaństwa, lekceważeniem idei państwa prawnego oraz idei praw człowieka, a także wstecznictwem w sferze obyczajowej. Przy tak szerokim, aczkolwiek uprawnionym rozumieniu faszyzmu (który staje się tym samym drugą obok fundamentalizmu religijno-kulturowego odmianą współczesnego autorytaryzmu) PiS z pewnością znajduje się w jego „polu grawitacyjnym”. Nacjonalizm PiS nie ulega wątpliwości, podobnie jak instrumentalne traktowanie demokracji i lekceważenie pryncypiów liberalnych. Faszyzujący charakter ma pisowski dyskurs „suwerena”, którego rzekomo jest uprawnionym reprezentantem o potencjalnie nieograniczonym mandacie i władzy. Faszyzujące są militaryzm i mitomania narodowa. Faszyzujące są centralizm i etatyzm. Faszyzujący jest mariaż z upolitycznionym Kościołem. Wszystko to upodabnia PiS do przedwojennej endecji, której radykalne skrzydło niewiele różniło się mentalnie od bratnich formacji w Europie Zachodniej, Niemiec nie wyłączając. Niemalże do samej II wojny światowej państwo polskie i polska prawica z podziwem i przyjaźnią odnosiły się do hitlerowskich Niemiec, o czym bardzo lubimy nie pamiętać. Jeśli endecja była obrzydliwa, a opanowana przez ducha nacjonalizmu i klerykalizmu II RP lat 30. była odrażającym autorytarnym państwem, w którym strzelało się do robotników, prześladowało mniejszości narodowe i religijne, a przeciwników politycznych trzymało w obozach, to Polska PiS jest radykalnie lepsza nie dlatego, że Kaczyński i jego ludzie stoją moralnie wyżej od ziemiańsko-oficerskich elit przedwojennych. Śmiem podejrzewać, że stoją moralnie niżej. Nie zachowują się wszelako tak jak one, bo po prostu nie mogą. Nie pozwala im na to zależność od Europy i silniejsza niż przed wojną liberalna opinia publiczna. Ponadto ćwierć wieku przeżyte we względnie cywilizowanych warunkach kulejącej liberalnej demokracji musiało wywrzeć jakiś wpływ na mentalność tych ludzi – ukształtowaną wprawdzie przez PRL, lecz później w jakiś sposób „zainfekowaną” demokratyzmem. Można przypuszczać, że Kaczyński i jego ludzie naprawdę uważają, że zaprowadzanie autorytarnych rządów, opartych na taniej nacjonalistyczno-klerykalnej ideologii i klasowych oraz osobistych kompleksach i przesądach, wymaga wyborczej legitymacji. Dlatego ich skłonność do fałszownia wyborów może być mniejsza niż do obsadzania wszelkich możliwych stanowisk swoimi rodzinami i kolesiami. I może właśnie ta ich maleńka słabość, zaiste niegodna faszysty, jest naszą szansą. I dopóki ci głupi, ograniczeni i niemoralni ludzie nie przekroczą tej granicy, to znaczy nie zaczną manipulować wyborami (a byli blisko), można przyjąć konwencję, iż nie będziemy ich nazywać faszystami. Wspólna książka dwóch wybitnych działaczek feministycznych, intelektualistek tego ruchu, a jednocześnie naukowczyń z zakresu kulturoznawstwa i socjologii, jest dziś wybitnie na czasie - pisze Krzysztof Lubczyński z portalu " o książce Agnieszki Graff oraz Elżbiety Korolczuk "Kto się boi gender?". Tak, „podręcznikowy” poniekąd charakter książki Graff i Korolczuk bardzo przydatny jest w obliczu potrzeby odpowiedzenia wrogom gender „pięknym za nadobne”. Metoda „non violence”, która dominowała przez dziesięciolecia w taktyce i strategii ruchów genderowych, obliczona na „ucywilizowanie” wroga, na spokojne „oduczanie” go agresji, zawiodła na całej linii. Im bardziej ruchy genderowe, progresywne, feministyczne były łagodne i pokojowe w działaniu, tym większa była i jest agresja populistycznych ruchów prawicowych. (...) Autorki pokazują antygenderową mobilizację jako zjawisko nieprzypadkowe, lecz będące częścią, segmentem prawicowego populizmu, który od mniej więcej dekady trawi i zatruwa Europę oraz świat. Definiują prawicowy populizm i opisują jego koncepcje, definicje, ale także wewnętrzne spory. Akcentują rolę afektów w polityce i propagandzie sił prawicowych. Ukazują populistyczną rewoltę w jej różnych aspektach, w relacji do neoliberalizmu (dawniej z nim silnie związana, od pewnego czasu zaczęła zmierzać w stronę populizmu antyliberalnego, także w ekonomii, w stronę socjalną). (...) Cała recenzja dostępna jest na portalu " Książka do kupienia w sklepie Wydawnictwa KP. Pojęcie Republika Weimarska odnosi się do okresu pierwszej demokracji parlamentarnej w Niemczech w latach 1918-1933. Zakończyła się ona przejęciem władzy przez narodowych socjalistów. Chociaż Konstytucja Weimarska uważana była za jedną z najbardziej postępowych w tamtych czasach, Republika Weimarska stanęła w obliczu licznych wyzwań: brzemienia I wojny światowej, hiperinflacji i zagrożeń ze strony sił ekstremistycznych. Upadek Republiki spowodował powstanie i umocnienie się nazizmu. W historii i w współczesnym świecie funkcjonują różne ustroje. Jedne są oceniane jako demokratyczne, zaś inne jako totalitarne, a co za tym idzie w wielu państwach są zakazane. Jak wygląda niniejsza kwestia w polskim Kodeksie karnym? Podstawa prawna i komentarz Analizowana problematyka została uregulowana w art. 256 Kodeksu karnego (dalej: Osoba, która publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 (art. 256 § 1 Identycznej karze podlega osoba, która w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 albo będące nośnikiem symboliki faszystowskiej, komunistycznej lub innej totalitarnej (art. 256 § 2 W przypadku skazania sprawcy na podstawie art. 256 § 2 sąd orzeka przepadek tych przedmiotów, nawet gdy nie stanowią one własności sprawcy (art. 256 § 4 Polecamy: Kodeks kierowcy. Zmiany 2020 Jako „faszyzm” należy rozumieć „masowy ruch polityczny, ideologię o skrajnie nacjonalistycznym charakterze”, zaś jako „totalitaryzm” należy rozumieć „system rządów (oraz wspierająca go ideologia) charakterystyczny dla XX-wiecznych państw, w których ambicje modernizacyjne i mocarstwowe szły w parze z rozczarowaniem do demokracji, jej kryzysem lub niedostatkiem” (Encyklopedia PWN). Z kolei, zgodnie z wyrokiem SA we Wrocławiu o sygn. akt II AKa 200/18 z dnia 5 lipca 2018 roku, pojęcie „„nawołuje do nienawiści” w rozumieniu art. 256 §1 oznacza wzywanie, zachęcanie, nakłanianie do uczucia silnej niechęci, wrogości do kogoś. Nie jest wystarczające wywoływanie uczuć dezaprobaty, antypatii, uprzedzenia, niechęci.” Dodatkowo w myśl wyroku SN o sygn. akt IV KK 38/18 z dnia 8 lutego 2019 roku „przestępstwo z art. 256 §1 mieści się w obszarze określonym jako mowa nienawiści. Pod tym pojęciem powszechnie rozumie się wypowiedzi i wizerunki lżące, wyszydzające i poniżające grupy i jednostki z powodów całkowicie lub po części od nich niezależnych, a także przynależności do innych naturalnych grup społecznych, przy czym grupy naturalne to takie których się nie wybiera, udział w jednych determinowany jest biologicznie (płeć, kolor skóry), w innych społecznie, jak przynależność etniczna, religijna, język. Nawoływanie do nienawiści z powodów wymienionych w art. 256 – w tym na tle różnic narodowościowych – sprowadza się do tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych, bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym samym uprzywilejowanie, wyższość określonego narodu, grupy etnicznej, rasy lub wyznania. Przestępstwo z art. 256 ma charakter umyślny i może zostać popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim, o szczególnym zabarwieniu, a więc w konkretnej intencji. Nawoływanie do nienawiści wiąże się z chęcią wzbudzenia u innych najsilniejszej negatywnej emocji (zbliżonej do wrogości), do określonej narodowości, grupy etnicznej, czy rasy.” Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w art. 256 § 2 jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej, edukacyjnej, kolekcjonerskiej lub naukowej (§3 Faszyzm-ideologia powstała w Królestwie Italii zaraz po I Wojnie Światowej. Georges Sorel- protoplasta faszyzmu Geneza faszyzmu Politolodzy na ogół są zgodni co do tego że protoplastą faszyzmu był francuski filozof Georges Sorel tworzący swoje rozważania w wyniku kryzysu filozofii oświeceniowej oraz liberalizmu uwidaczniającego się pod koniec XIX wieku i którego kumulacją była I Wojna Światowa. Tedy to jako kontra do liberalizmu powstał zarówno komunizm jak i nacjonalizm drugiej fali. Wspomniana I Wojna Światowa była jedną z przyczyn dotarcia nacjonalizmu do szerszych mas społecznych. Początkowo powszechnie sądzono że I Wojna Światowa potrwa kilka tygodni, sprowadzi się do 2-3 decydujących bitew po których to dojdzie do zawarcia pokoju. Tak się jednak nie stało, a było to spowodowane rozwojem technologicznym białego kontynentu. Po czterech latach walk w okopach ludzie wyszli z nich z przekonaniem że idee obiecane im przez Oświecenie zbankrutowały. Doświadczenia z frontów I Wojny Światowej spowodowały zmianę mentalności wielu ludzi, w szczególności w dawnych państwach centralnych narastało niezadowolenie z układu po 1918, weterani (przeważnie pozbawieni wsparcia psychologicznego oraz środków do życia) nie byli w stanie normalnie ulec demobilizacji, stąd pojawienie się takich inicjatyw jak: Fasci Italiani di Combattimento w Italii. Wtedy też zaczęła się popularyzować myśl francuskiego syndykalisty Georgesa Sorela. Był on przez wiele lat- jak uważał- ortodoksyjnym marksistą jednak z czasem uznał że Karol Marks pomylił się w swych nadziejach na światową rewolucję. Ponadto uznał że ludzie nie kierują się racjonalizmem w swych postępowaniach a instynktami tłumu warunkowanymi przez kulturę w której zostali wychowani. Przyznał on wprost że człowiek ma charakter irracjonalny i jest rządzony przez namiętności. Wpływ na sorelianizm wywarł również Friedrich Nietzche od którego Georges Sorel zapożyczył nihilizm moralny. Dodatkowo promował on idee strajku generalnego który miał wyzwolić proletariacki heroizm. Sam stwierdził: " strajk generalny jest tym właśnie, co powiedziałem: mitem, w którym zawiera się cały socjalizm [...] Strajki zrodziły w proletariacie uczucia najszlachetniejsze, najgłębsze i posiadające największą siłę motoryczną spośród wszystkich uczuć, jakie on żywi; strajk generalny grupuje wszystkie w obraz stanowiący jedną całość i poprzez ich zestawienie nadaje każdemu z nich maksimum intensywności; odwołując się do bardzo palących wspomnień poszczególnych konfliktów, nasyca on intensywnym życiem wszystkie szczegóły kompozycji zaprezentowanej świadomości. Otrzymujemy w ten sposób ową intuicję socjalizmu, której język nie mógł oddać w sposób doskonale jasny − i otrzymujemy ją w formie bezpośrednio percypowanej." Również do stworzenia faszyzmu przyczynił się sorelowski zachwyt fanatyzmem, poparcie i aplauz dla każdego kto jest w stanie w imię ideologii zabijać innych ludzi nie podzielających jej a także narażać własne życie. Pod sam koniec życia Georges Sorel przeszedł na pozycje nacjonalistyczne. Zaczął pisać o istnej syntezie syndykalizmu i socjalizmu z nacjonalizmem. Uznał że proletariat nie ma wartości sam w sobie a jedynie jest istotny jako taran który zburzy liberalny porządek we Francji. Giovanni Gentile- główny ideolog faszyzmu włoskiego Rózga Liktorska- symbol zawłaszczony przez włoskich faszystów Doktryna Faszyzmu Doktryna Faszyzmu (ita. La dottrina del fascismo) to praca napisana przez włoskiego filozofa Giovanni Gentile i wydana przez Benito Mussoliniego. Broszura ta ukazała się w czternastym tomie Enciclopedia Italiana z 1932 roku. Jednak esej wbrew oczekiwaniu wielu nie traktuje o tym czym faszyzm jest a jedynie temu czemu się sprzeciwia w związku z tym z tejże broszury ukazuje się obraz faszyzmu jako nihilizmu posiadającego szczątkowy program pozytywny odrzucającego: materializm, kapitalizm, liberalizm i implikowany przez niego indywidualizm jak i komunizm, socjalizm czy demokrację. Podstawą szczątkowo zarysowanej myśli faszystowskiej ma być statolatria (pejoratywny termin wymyślony i spopularyzowany przez Ludwiga von Misesa oznaczający parareligijny kult państwa) uznając że państwo tworzy naród który jest- wg. autora- jedynie wytworem istnienia i działalności państwa. Jako wyraz relacji na linii obywatel-państwo padł termin "totalitaryzm". Autor w kwestii gospodarczej opowiada się za korporacjonizmem postulując odrzucenie walki klas i określanie się po którejkolwiek stronie w niej. Z tej pozycji odrzucone zostały zarówno kapitalizm jako stojący po stronie burżuazji jak i socjalizm jako stojący po stronie proletariatu. Generalne założenia Faszyzm wyniesiony z Italii skupiał się na programie negatywnym, jego program pozytywny był w znacznej mierze pochodną negatywnego, a nie odwrotnie. Podstawowym postulatem faszyzmu jest państwo totalitarne, z czego- z uwagi na spirytualistyczny, a miejscami panteistyczny charakter faszyzmu- państwo faszystowskie jest totalitarnym nie tylko w aspekcie prawno-materialnym, ale i duchowym zaprzeczając przy tym głoszonej przez katolicyzm wolnej woli. Jest to jeden z przykładów wpływu Georga Wilhelma Friedricha Hegla na późniejszy faszyzm. Autorem pojęcia tak rozumianego totalitaryzmu jest włoski filozof heglistowski- Giovanni Gentile. Faszyzm obejmuje także państwo kultem parareligijnym. Co więcej faszyzm odwołuje się w znacznej mierze do swoistego mitu politycznego. Faszystowska koncepcja społeczeństwa jest głęboko kolektywistyczna, pozbawiona personalizmu i sprowadzająca jednostkę ludzką do roli trybiku w państwowej maszynie. Ważnym podkreślenia jest też, że wizji faszystowskiej naród jest wytworem państwa i wpływów konkretnych państw przebywających na jego terenie. Ponadto faszyzm, jak na ideologię rewolucyjną przystało postuluje utworzenie nowego ładu społeczno-politycznego od zera, na drodze rewolucji, w całkowitym oderwaniu od tradycji i dorobku pokoleń. Co więcej faszyzm postuluje polityczny imperializm, którego ekspansja terytorialna jest jednak ograniczona granicami, które wódz uznałby za granice danego państwa narodowego. Łączy się to z popularnym wśród ruchów faszystowskich mitem odrodzenia narodowego i budowy nowego człowieka, z czego wynika aprobata dla przemocy jako metody działania, wynika to z wpływu filozofii Friedricha Nietzchego wg. którego moralność nie istnieje a relacje międzyludzkie kształtuje wyłącznie siła, naturalną konsekwencją takiego podejścia jest skrajny militaryzm w społeczeństwie. Ekonomicznie faszyzm stanął między kapitalistycznym młotem i socjalistycznym kowadłem, ze względu na wyżej wymienione założenia nie mógł się opowiedzieć za żadną opcją, a rozwój ruchu oraz jego wykroczenie poza kraj Marsyliusza z Padwy spowodowały konieczność wypracowania strategii ekonomicznej. Wybór padł na korporacjonizm, lecz nie chodzi o jego formę propagowaną przez Katolicką Naukę Społeczną, główną różnicą było to, że wariant propagowany przez papieży takich jak Leon XIII postulował szeroką niezależność korporacji działających w sposób organiczny z uwzględnieniem zasady pomocniczości, wariant wcielany w życie w faszystowskiej Italii traktował korporacje wyłącznie jako narzędzie do pośredniego planowania gospodarki ponieważ państwo faszystowskie musi całkowicie kontrolować gospodarkę by być państwem w pełni totalitarnym, o zasadzie pomocniczości nie było w modelu faszystowskim nawet mowy, zastąpiona była maksymą "wszystko dla państwa". Dodatkowym celem gospodarki faszystowskiej jest osiągnięcie autarkii. Propagandowe używanie tego pojęcia przez środowiska antyfaszystowskie Na początku lat 20 XX wieku na kongresie Międzynarodówki Komunistycznej ogłoszono że organizacja ta postrzega faszyzm jako zbrojne ramię burżuazji i wielkiego kapitału wymierzone w klasę robotniczą. W następnych latach jednak Józef Stalin uznał że każdy kto nie jest antyfaszystą ten jest faszystą. W ten sposób sprowadzono pojęcie faszyzmu do zwykłej inwektywy stosowanej w walce politycznej, w ten sposób przypisano łatkę "socjalfaszystów" niemieckiej socjaldemokracji. Z czasem pojawiła się idea tzw. frontów ludowych w ramach których organizowano antyfaszystowskie koalicje komunistów, socjalistów i anarchistów, czasem również do tych koalicji dochodzili socjaldemokraci i liberałowie. Po II Wojnie Światowej propaganda Stalina uznała faszyzm za synonim sprzeciwiania się komunizmowi. Oswald Mosley i Benito Mussolini, 1932 Przykłady ruchów faszystowskich Klasyfikacja ruchów jako faszystowskie lub nie nie jest rzeczą prostą i zero-jedynkową z powodów różnic w definiowaniu faszyzmu. Z tego tytułu poniżej przytoczone są argumenty zarówno używane przez zwolenników klasyfikacji danego ruchu jako faszystowski jak i przeciwników tej klasyfikacji. Flaga British Union of Fascists Sir Oswald Mosley, lider British Union of Fascists Faszyzm Brytyjski Brytyjski faszyzm powstał dzięki temu że dotychczas konserwatywny (w międzyczasie przeszedł do Labour Party) poseł do Izby Gmin Oswald Mosley odbył podróż do faszystowskich Włoch. Wtedy Benito Mussolini przyjął go jak delegację dyplomatyczną Wielkiej Brytanii a także wywarł na sir Oswaldzie Mosleyu olbrzymie wrażenie. Zachwycił się on faszyzmem włoskim i zaczął formułować tezy brytyjskiego faszyzmu. Sam Oswald Mosley dementował zarzuty o to jakoby faszyzm brytyjski był "zastosowaniem obcej ideologii w Wielkiej Brytanii" podkreślając zakorzenienie w anglosaskiej kulturze politycznej. Program założonej w 1932 roku British Union of Fascists był (teoretycznie) wzorowany obok faszystowskiej Italii na Anglii z okresu rządów Tudorów, w szczególności Henryka VIII Tudora. BUF popierała scentralizowaną monarchię narodową celem której była integracja narodu brytyjskiego pod jednoczącą figurą króla. Postrzegali oni państwo Henryka VIII jako prototyp państwa faszystowskiego. BUF popierała także odłączenie Anglii z kręgów państw katolickich i utworzenie anglikanizmu bowiem miało to ułatwiać państwową kontrolę nad życiem religijnym obywateli, tak samo jak pochwalano okrutną politykę Krwawej Marii bowiem pokazywała ona- wg. Oswalda Mosleya- siłę państwa angielskiego. Oswlad Mosley wysuwał również roszczenia terytorialne- chciał likwidacji irlandzkiej państwowości. Z kolei Harold Nicolson uważał Królestwo Anglii czasów Tudorów za protoplastę państwa stosującego centralne planowanie gospodarki a także państwa syndykalistycznego (brytyjscy faszyści mięli ciągoty pro-syndykalistyczne). Warto przy tym wspomnieć że bardzo dużą, według niektórych szacunków niemal jedną czwartą działaczy British Union of Fascists stanowiły osoby narodowości żydowskiej a w strukturach tejże partii działali także pojedynczy Arabowie i czarnoskórzy. Ugrupowanie Oswalda Mosleya było silnie antyniemieckie. W 1948 roku Oswald Mosley założył Union Movement oraz doszedł do wniosku że dążenie do faszyzmu na gruncie państwa narodowego jest bezcelowe i popadł w paneuropejski nacjonalizm. Wtedy też po raz pierwszy w jego poglądach pojawiła się biała supremacja. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu brytyjskiego za faszyzm: Faszyzm brytyjski zaistniał w dużej mierze pod wpływem włoskiego faszyzmu (który jest bezsprzecznie faszystowski) i przyswajał sobie wzorce płynące z Italii. British Union of Fascists miało w nazwie faszyzm i samo się określało mianem faszystowskiego. Program gospodarczy British Union of Fascists oraz Union Movement był bardzo podobny do korporacjonizmu realizowanego w faszystowskich Włoszech, jedyne różnice wynikały z wpływu portugalskiego Movimento Nacional Sindicalista. Czasopismo wydawane przez BUF nosiło nazwę "Blackshirt", było to nawiązanie do włoskich bojówek faszystowskich- Czarnych Koszul. Na mundurach członków paramilitarnego skrzydła British Union of Fascists- Fascist Defence Force widniał symbol rózg liktorskich używany także jako symbol idei faszyzmu włoskiego. British Union of Fascists wykazywała rewizjonizm granic- negowała irlandzkie prawo samostanowienia i nawoływała do aneksji Irlandii oraz brytanizacji Irlandczyków a tym samym likwidacji irlandzkiego narodu. Argumenty przeciwników uznania faszyzmu brytyjskiego za faszyzm: Zarówno British Union of Fascists jak i Union Movement miały słabo rozwinięty antydemokratyzm który nie był dla brytyjskich faszystów czymś ważnym, postulaty totalitaryzmu pojawiały się jedynie czasem w czasopiśmie partii. British Union of Fascists nie była ugrupowaniem antysemickim. British Union of Fascists reprezentowała nurt nazwany z czasem reakcyjnym modernizmem- z jednej strony była feministyczna z drugiej zaś nie podważała monarchii ani nie sprzeciwiała się jej. Oswald Mosley reprezentował w 20-leciu międzywojennym geopolityczną orientację wyraźnie antyniemiecką, co więcej brytyjscy faszyści nie byli zwolennikami zrywania sojuszu z Francją. logo Silver Legion of America William Dudley Pelley- ideolog faszyzmu amerykańskiego i założyciel oraz przywódca Silver Legion of America Faszyzm Amerykański Amerykański faszyzm powstał w ramach partii Silver Legion of America, założycielem tego ugrupowania był William Dudley Pelley. Bazę pod amerykański faszyzm stworzyły: I Wojna Światowa, Wojna Domowa w Rosji i spowodowane nią poczucie zagrożenia ze strony komunizmu a także Wielki Kryzys Gospodarczy z 1929 roku. Początkowo wykorzystywał to do wzrostu Ku Klux Klan jednak jego program ograniczający się wówczas do rasizmu i antykatolicyzmu (Ku Klux Klan był ugrupowaniem stricte protestanckim a do dziedzictwa CSA odwoływał się jedynie pierwszy Ku Klux Klan (1865-1876), drugi i trzeci porzuciły tę tradycję) nie odpowiadał aktualnemu zapotrzebowaniu ludzi niezadowolonych z ówcześnie panującego systemu. W 1933 roku scenarzysta i dziennikarz William Dudley Pelley wyszedł naprzeciw oczekiwaniom i założył Silver Legion of America. Według niektórych powstanie Silver Legion of America było reakcją na dojście do władzy Adolfa Hitlera w Niemczech. Od początku Pelley głosił hasła luterańskiej wspólnoty w której nie ma miejsca na wielkie aglomeracje miejskie, pieniądze, banki ani Żydów. Zbrojne ramię SLA- Silvershirts było umundurowane na wzór SA, bojówkarze nosili srebrne koszule stylizowane na Sturmabteilung, czerwoną literę "L" na lewej piersi, niebieski krawat oraz wojskowe spodnie i buty. Komórki Srebrnego Legionu stworzono w każdym stanie, w 1935 roku liczba członków osiągnęła szczytowe 15 tys. ludzi. Samo "L" miało byś skrótem od słów "Legion, Loyality, Love, Liberation and Light". W swojej ideologii William Dudley Pelley odwoływał się do luteranizmu, białej supremacji, korporacjonizmu, antysemityzmu, patriotyzmu i izolacjonizmu a także białego nacjonalizmu. Silver Legion postulował powołanie nowego państwa fundamentalnie luterańskiego (do dziś luteranizm państwa amerykańskiego jest właściwie symboliczny) państwa amerykańskiego, ochronę Stanów Zjednoczonych przed Żydami którzy wg. niego rządzili krajem, likwidację pieniądza narzuconego jakoby przez Żydów, wprowadzenie reżimu totalnego oraz fizyczną eksterminację wszystkich komunistów, Żydów i liberałów. Ponadto Silver Legion of America opowiadał się za przywróceniem niewolnictwa przedstawicieli czarnej rasy oraz Indian. Franklin Delano Roosevelt był wg. Williama Dudleya Pelleya żydem zaś wdrażany przez ów prezydenta New Deal miał być żydowsko-katolickim spiskiem wymierzonym przeciwko USA. W 1936 roku William Dudley Pelley kandydował na urząd prezydenta USA, jego program jako kandydata zaś był niemal wierną kopią programu NSDAP. Prócz swej partii poparcie dla jego kandydatury wyraził Ku Klux Klan. W 1941 roku Silver Legion of America został zdelegalizowany za negację ataku na Pearl Harbor. Idee te kontynuuje trzeci Ku Klux Klan. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu amerykańskiego za faszyzm: Silver Legion of America był białym ruchem nacjonalistycznym. Silver Legion of America pod wieloma względami wzorował się na Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei i Nasjonal Samling. Silver Legion of America postulował państwo totalne, wielu utożsamia ten termin (w tym kontekście) z państwem totalitarnym. Gospodarczo Silver Legion of America postulował korporacjonizm w modelu podobnym do Włoskiej Republiki Socjalnej. Argumenty przeciwników uznania amerykańskiego faszyzmu za faszyzm: Silver Legion of America opowiadał się za polityką izolacjonizmu zarówno w gospodarce jak i geopolityce, w związku z czym nie wysuwał żadnych roszczeń terytorialnych. SIlver Legion of America nigdy nie nazywał się faszystowskim a jego ideologia została nazwana przez jego przeciwników. Flaga Slovenská ľudová strana, używana również jako symbol klerofaszyzmu Jozef Tiso i Adolf Hitler Faszyzm Klerykalny Faszyzm Klerykalny jest ideologią stworzoną przez ks. Andreja Hlinkę w powstającej Slovenská ľudová strana jako słowacki ruch autonomiczny. Faszyzm klerykalny jest inaczej zwany "klerofaszyzmem" lub "ruchem ludackim". Sam ks. Andrej Hlinka był radykalnym obrońcą etyki katolickiej w polityce i ekonomii przed wszelkimi skłonnościami do ekonomicznego liberalizmu które przejawiał Franciszek Józef Habsburg. Z tego powodu on i wielu innych późniejszych ludaków działało przez jakiś czas w Katolikus Néppárt jednak ów węgierska partia lekceważyła niepodległościowe aspiracje Słowaków zatem zdecydowana większość późniejszych klerofaszystów opuściła tą partię. Z czasem narodził się wśród ewangelickiej inteligencji słowackiej ruch nacjonalistyczny i przy tym amoralny. Ksiądz Andrej Hlinka stworzył zatem jemu katolicką wersję. Z tego tytułu w 1914 roku założył SĽS. Andrej Hlinka znacząco przyczynił się do powstania państwo czechosłowackiego- był zwolennikiem czechoslowakizmu gdyż uważał że zarówno ekonomicznie jak i społecznie Słowacy nie są gotowi na własne państwo które wtedy byłoby skazane na błyskawiczne bankructwo. Zaś pomysły pozostania w unii z Węgrami skomentował następująco „ Tysiącletnie małżeństwo z Węgrami się nie udaje. Musimy się rozwieść.". Był także jednym z sygnatariuszy Deklaracji Martina mówiącej o unii politycznej Słowaków z narodem czeskim. Walczył jednak o autonomię dla Słowaków i chciał wprowadzenia w ramach czechoslowakizmu teokratyczny ład pod słowacką hegemonią jednak pozostawiając czechom ich odrębność kulturową. Motywację do walki autonomię dla Słowaków (deklaratywnie) motywował religijnie i patriotycznie. Po śmierci Andreja Hlinki w 1938 roku przywództwo nad faszyzmem klerykalnym objął ks. Jozef Tiso. W 1939 roku stanął on na czele Słowackiej Republiki Ludwej zwanej także Pierwszą Republiką Słowacką. Należy przy tym zaznaczyć że określenie "faszyzm klerykalny" jest umowne i pochodzi od przeciwników tego ruchu którzy chcięli skomponować (propagandowo) faszyzm z Kościołem Katolickim. Skrzydło Vojtecha Tuki w tym ruchu opowiadało się za całkowitą eksterminacją fizyczną wszystkich zamieszkujących Słowację Cygan, Żydów, Polaków oraz Węgrów jednak było to marginalne w ruchu skrzydło inspirujące się w znacznej mierze Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, prócz tego było bardzo ono ewangelickie. Argumenty zwolenników uznania faszyzmu klerykalnego za faszyzm: Stworzona przez III Rzeszę Słowacka Republika Ludowa była państwem totalitarnym i satelickim wobec Rzeszy Niemieckiej. W Słowackiej Republice Ludowej polityka gospodarcza stawiała na industrializm i korporacjonizm w wydaniu przypominającym Włoską Republikę Socjalną. Aleksander March i Vojtech Tuka określali swoje poglądy jako "słowacki narodowy socjalizm" Argumenty przeciwników uznania faszyzmu klerykalnego za faszyzm: Skrzydło autentycznych ekstermistów skupione wokół Vojtecha Tuki było marginalne, co wynikało z tego iż było niemal całkowicie ewangelickie. Partia wyznawała zasadę "jeden národ, jedna strana, jeden vodca", lecz nie oznaczało to od razu (wg. niektórych) totalitarnej organizacji społecznej. Flaga Rzeszy Niemieckiej a także partyjna flaga NSDAP Narodowy Socjalizm Nazizm jest ideologią wywodzącą się z XX-wiecznych Niemiec. Głównymi ideologami narodowego socjalizmu byli: Adolf Hitler, Alfred Rosenberg i Heinrich Himmler a także Ernst Niekisch, Otto Strasser i Gregor Strasser. Podstawą nazizmu jest pangermanizm głoszący zjednoczenie wszystkich ludów germańskich pod wspólnym sztandarem niemieckim ale także germanizację Czechów, Walonów, Słowaków i Węgrów a także północnych Włochów i Francuzów (wg. tej teorii wszystkie narody germańskie są tak naprawdę częścią jednego narodu niemieckiego). Bardzo istotnym dla narodowego socjalizmu jednak był rasizm uznający rasę aryjską (w tym kontekście tj. germańską) za übberrasse tj. "nad-rasę", rasę nadludzką. Martin Heideggger Martin Heidegger (którego hitleryzm jest dyskusyjny) odrzucił całe dziedzictwo racjonalizmu, Parmenidesa z Elei, chrześcijaństwa czy Imperium Romanum wracając do pierwotnej "germańszczyzny". Martin Heidegger uznał bowiem iż całość tej kultury dotychczasowej jest romańska a nie niemiecka. Martin Heidegger podobnie jak Friedrich Nietzche odrzucał pojęcie prawdy obiektywnej odwołując się przy tym do Heraklita z Efezu. Różnica jednak między tymi dwoma wybitnymi filozofami w tej kwestii była taka iż Heidegger utożsamiał pojęcie prawdy z narodem oraz rasą podobnie jak pojęcie sztuki czy moralności w myśl koncepcji volkistowskich uznających że poszczególny naród (rozumiany etnocentrycznie) jest posiadającym duszę żywym organizmem w dosłownym tego słowa znaczeniu, zaś ludzie są odpowiednikami komórek w ów organizmie, twórcą tej koncepcji (volkizmu) był Paul de Lagarde. Z kolei Friedrich Nietzche uważał że prawda jest wyłącznie narzuconą słabszemu (przez silniejszego) przy pomocy przemocy lub groźby jej użycia. Sam Martin Heidegger się w 2 połowie lat '30 XX wieku zaczął dystansować od klasycznej wizji nazizmu uważając go za zbyt mało radykalny i z tego powodu przegrany. Uważał bowiem (tak samo jak Otto i Gregor Strasser) że rządy narodowosocjalistyczne powinny realizować pełnoprawny socjalizm i zwalczać aktywnie wroga klasowego, można powiedzieć że był strasserystą. Alfred Rosenberg- główny ideolog nazistowski Z kolei główny ideolog narodowego socjalizmu- Alfred Rosenberg jest postacią kontrowersyjną nie tylko z powodu poglądów politycznych ale także z powodu pochodzenia bowiem nie był czystym etnicznie Niemcem- miał wśród przodków także Francuzów i Estończyków. Niektórzy biografowie przypisują mu również przodków żydowskich. Sam Alfred Rosenberg żywił skrajną nienawiść do chrześcijaństwa i utożsamiał je ze światem romańskim. Z kolei dowodu na wyższość rasy germańskiej nad wszystkimi innymi upatrywał w Bitwie w Lesie Teutoburskim. Uważał także że Żydzi odpowiadali zarówno za sowiecki komunizm jak i anglosaski, plutokratyczny kapitalizm. Z tego tytuły uważał że oba te zjawiska były podobne do siebie. Ów ideolog nazistowski posługiwał się niekiedy ahistorycznymi źródłami takimi jak Protokoły Mędrców Syjonu. W 1930 roku Alfred Rosenberg wydał swoje najważniejsze dzieło w którym zawarł niemal wszystkie swe poglądy- "Mit XX Wieku". Dodatkowo przy skrajnej chrystianofobii Rosenberg odwoływał się do volkizmu i ezoteryki postulując zastąpienie chrześcijaństwa nowym mitem aryjskim. Alfred Rosenberg również pokrętnym tokiem rozumowania doszedł do wniosku że Ukraińcy są Germanami. Stwierdził bowiem że skoro Ruś Kijowską założyli niewątpliwie germańscy Wikingowie to Ukraina jest krajem germańskim w związku z czym Ukraińcy też należą do rasy panów. Z tego powodu gorąco popierał przed II Wojną Światową niejakiego Stepana Banderę i jego Організація Українських Націоналістів. W czasie zaś tego konfliktu był jednym z większych zwolenników utworzenia 14 Dywizji Grenadierów Pancernych Waffen-SS "Galizien", upatrywał w tym szansę na utworzenie ukraińskiego wojska a później- na wzór Chorwacji- utworzenie ukraińskiego państwa marionetkowego. Mimo to szczytem jego starań było utworzenie (nieco wcześniej) Reichskommissariat Ukraine. Same koncepcje mityczne główny ideolog nazistowski bierze od filozofa Friedricha Nietzchego. Niemcy według koncepcji Alfreda Rosenberga byli jednak przeznaczeni przez bliżej nieokreślonych bogów do rządzenia całą Europą lub nawet światem. Z kolei za koło napędowe całej historii uznał on walkę rasy aryjskiej z rasą romańską i rasą semicką której postulował całkowitą eksterminację. Alfred Rosenberg w kategoriach rasowych oceniał także Wojny Punickie (starcie rasy romańskiej z semicką), upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego także oceniał w kategoriach walki rasowej- wyczerpania rządzącej elity rzekomo germańskiego pochodzenia i powrotu rządów romańskich. Przy tym całość rasy germańskiej miała pochodzić z Atlantydy, w tych tezach Alfred Rosenberg powoływał się na Platona i przedchrześcijańskie wierzenia helleńskie. Za zaś największe nieszczęście świata starożytnego Rosenberg uznał chrześcijaństwo, zaś średniowiecznego- islam który stawiał na równi z chrześcijaństwem. Rosenberg usilnie twierdził że chrześcijaństwo wprowadziło w świecie helleńsko-rzymskim element syryjski. Samo był wg. niego rozwodnionym nurtem judaizmu przeznaczonym dla gojów, podobnie jak islam. Z kolei chrystianizacja rasy aryjskiej była przez Alfreda Rosenberga postrzegana jako podbój przez Syryjczyków i Rzymian ludów germańskich. Za wyraz semityzacji germańskiej rasy uznał postać Karola Wielkiego. Mimo to popierał Marcina Lutra nie wszakże z uwagi na luteranizm którego nie wyznawał a jedynie z uwagi na to że podniósł bunt przeciw papieżowi i przeciw Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu. Uznawał on całe Święte Cesarstwo Rzymskie za złamanie ducha germańskiego. Zaś za bohatera tamtych czasów uznał Widukinda gdyż on- w jego opinii podobnie jak inni poganie i heretycy bronił "aryjskiego" ducha przed syryjskim chrześcijaństwem. Zaś w wyniku reinkarnacji drugim wcieleniem ów saskiego wodza miał być Adolf HItler. Führer Adolf Hitler Natomiast późniejszy niemiecki führer- Adolf Hitler stworzył całą koncepcję Labensraum z której wynikało że Niemcy powinni zająć całe obszary skandynawskie, tereny francuskie na wschód od Sekwany, tereny Beneluksu, całe Alpy, Austrię, Czechosłowację, całą Polskę i wszystkie europejskie republiki ZSRR. Prócz tego wdrażał on tę ideologię w życie. Charakterystyczna dla Adolfa Hitlera była olbrzymia niechęć wobec monarchizmu i monarchii a w szczególności nienawidził on Habsburgów. Nienawiścią do Habsburgów uzasadniał także ucieczkę z Austro-Węgier do Niemiec. Notorycznie mianem "wroga niemczyzny" Adolf Hitler określał Słowian oraz Żydów. W znacznej mierze rasizm führera rozwijał się pod wpływem Hounstona Chamberlaina. Pangermanizm został zmodyfikowany przez Adolfa Hitlera bowiem uznał on iż "germanizować można ziemię, nigdy ludzi" podczas gdy klasyczny pangermanizm postulował germanizację ludów zamieszkujących tereny do których Niemcy by aspirowali. Adolf Hitler wprowadził także do idei Alfreda Rosenberga kult siły i utożsamienie prawa naturalnego z prawem narzuconym przez silniejszego. Pod tym względem Adolf Hitler był pod wpływem Karola Darwina a przede wszystkim darwinizmu społecznego. Samo prawo natury miało być wg. Hitlera stworzone przez boga wg. jego koncepcji w znaczny sposób odbiegającej od koncepcji Boga chrześcijańskiego, poddaje się w wątpliwość to czy Adolf Hitler w ogóle w ów boga wierzył czy też traktował go jedynie jako ornament językowy w celu dotarcia do jeszcze nie do końca zsekularyzowanego społeczeństwa niemieckiego. Należy wspomnieć też że Adolf Hitler zwalczał ultramontanizm i uchwały Soboru Watykańskiego I. Z kolei z protestantami utworzone zostało tzw. Positives Christentum- swoista teologia nazistowska budująca obraz Jezusa jako Niemca czystego etnicznie dla którego bliźnim miał być wyłącznie inny Germanin czystej krwi. Co więcej Adolf Hitler uznał całą rasę semicką jako tak zdegenerowaną i anty-kulturalną że nie zasługującą na to by istnieć, w związku z czym postulował jej fizyczną eksterminację. Prócz tego Adolf Hitler głosił idee podboju państwa przez podburzone masy za pomocą haseł nacjonalistycznych, szowinistycznych, imperialistycznych, rasistowskich, egalitarnych, antysemickich czy militarystycznych.. Bezdyskusyjnie największym ekstremistą ze wszystkich nazistów był Ernst Niekisch który połączył ów hitleryzm ze stalinizmem krytykując przy tym oba rządy z uwagi na brak nazistowskiego rasizmu-volizmu-szowinizmu w Związku Radzieckim, z kolei III Rzesza była przez niego traktowana jako kraj zachowujący własność i nie stosujący komunistycznej polityki gospodarczej. Jego myśl została nazwana jako nazistowski bolszewizm. Idea nazistowska wykroczyła poza granicę III Rzeszy i dotarła do innych państw. Poza niemieckimi ruchami nazistowskimi były: Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland, Elliniko Ethniko Sosialistiko Komma, Svenska Nationalsocialistiska Partiet i Nasjonal Samling. Argumenty zwolenników uznania nazizmu za odmianę faszyzmu: Adolf Hitler i Benito Mussolini byli sojusznikami. Rzesza Niemiecka była totalitarnym państwem o charakterze szowinistycznym. Jednostka wodza (führera) w nazistowskich Niemczech sprawowała władzę absolutną, podobnie jak w faszystowskiej Italii (duce). Według niektórych badaczy NSDAP prowadziło politykę korporacyjną. Faktem niekwestionowanym natomiast jest silny etatyzm a także autarkizm przywództwa rzeszy. Nazizm bywa przedstawiany jako "bardziej rozbudowana" wersja włoskiego faszyzmu. III Rzesza była skrajnie zmilitaryzowana. Argumenty przeciwników uznania nazizmu za odmianę faszyzmu: W narodowym socjalizmie istnieją nurty takie jak strasseryzm czy nazistowski bolszewizm, wykluczają one faszyzm bowiem są odpowiednio socjalistyczne i (w przypadku tego drugiego) komunistyczne. Ideologicznie narodowy socjalizm nie czerpał żadnych wzorców z faszyzmu włoskiego. Faszystowski pierwowzór nie był specjalnie antysemicki, szowinistyczny czy zbrodniczy. Benito Mussolini wielokrotnie wyśmiewał rasowe teorie Alfreda Rosenberga. Flaga symbolizująca dynastię Romanovów używana w latach 1858-1896 jako flaga państwowa w Rosji. Wyciągnięta na sztandary przez rosyjskich nacjonalistów. Manifestacja z 1905 roku organizowana przez Czarną Sotnię. Faszyzm Rosyjski Korzenie rosyjskiego faszyzmu sięgają czasu działalności Чёрная сотня (Czarnej Sotni). Чёрная сотня była pierwszą radykalną organizacją nacjonalistyczną w Rosji. Powstała w 1905 roku i na warstwie ideologicznej opowiadała się za utrzymaniem systemu carskiego samodzierżawia i sprzeciwiała się choćby najmniejszej demokratyzacji kraju. Sprzeciwiała się także istnieniu dumy rosyjskiej postulując jako zamiennik do niej powołanie soborów ziemskich o funkcji czysto doradczej. Ów partia podkreślała swoje przywiązanie do rosyjskiej cerkwi prawosławnej głosząc hasła jednej i niepodzielnej Rosji. Domagano się zachowania obszcziny na wsiach, nacjonalizacji sektora bankowego, powszechnego obowiązku edukacji, skrócenia czasu pracy robotników czy ustanowienia ubezpieczeń społecznych. Чёрная сотня aktywnie zwalczała zarówno ruchy socjalistyczne jak i liberalne uważając je za masońskie i nie stroniąc przy tym od przemocy. Zwalczano także ruchy separatystyczne, gł. ukraińskie, polskie i litewskie. W myśl idei "Świętej Rusi" czarnosotniści uważali Białorusinów za część narodu rosyjskiego. Prócz tego ówczesne ugrupowanie było silnie antyżydowskie, propagandowo wykorzystywało Protokoły Mędrców Syjonu jako dowód na wrogość narodu żydowskiego względem carskiego samodzierżawia oraz chęć opanowania przez ten naród całej Rosji, mimo to posiadało dobre relacje z ruchem syjonistycznym bowiem postulowano wysiedlenie wszystkich rosyjskich Żydów do Palestyny i wsparcie dążenia do utworzenia państwa Izrael. Całe ugrupowanie zostało dominujące wśród Białogwardzistów zaraz po Rewolucji Październikowej jednak w wyniku rosyjskiej wojny domowej zostało zdelegalizowane a znaczna część działaczy czarnosotnickich albo została zesłana do gułagów albo znalazła się na emigracji w Japonii, a później najczęściej w Mandżukuo. Przyjmuje się że właśnie wtedy nastąpiła faszyzacja ruchu. Konstantin Rodzajewski założył w 1931 roku Российская фашистская партия, była dowodzona z emigracji- Mandżukuo lecz prowadziła anty-stalinowskie akcje propagandowe na terenie Związku Radzieckiego. Jej działacze byli często mordowani przez funkcjonariuszy NKWD jako "zagrożenie porządku publicznego". Podczas II Wojny Światowej działacz Российская фашистская партия- Bronisław Kamiński dopuścił się kolaboracji z III Rzeszą w celu zdobycia władzy i utworzenia tym razem totalitarnego caratu. Stanął na czele 29 Dywizji Grenadierów Waffen-SS "RONA", jednak nie był to koniec rosyjskiej kolaboracji z niemieckim najeźdźcą. Powołano także kolaboracyjną Rosyjską Armię Wyzwoleńczą która rzekomo walczyła o wyzwolenie Rosjan spod żydowskiego jarzma oraz dokonała kilku lub kilkunastu pogromów na ludności żydowskiej zamieszkującej zachodnie tereny ZSRR. Współcześnie do tychże idei przyznaje się Русское национальное единство. Mapa tzw. turbosłowiańszczyzny- teorii spiskowej wytworzonej przez Zadrugę. Zadrugizm W roku 1937 Jan Stachniuk założył zrzeszający ok. 300 członków ruch polityczny Zadruga. Główną ideą zadrużną był nacjonalizm pansłowiański oraz neopogaństwo. Jan Stachniuk chciał stworzyć idee która połączy i odrodzi narody słowiańskie wzorem "odrodzenia narodów germańskich" którego miał dokonać narodowy socjalizm. Zdaniem Stachniuka o losie narodów decyduje ich zbiorowa psychika, ukształtowana przez „ideomatrycę”, za którą odpowiada dominująca w społeczeństwie religia. Analizując psychologiczną treść wierzeń religijnych, Stachniuk uznał „antycywilizacyjny” charakter katolicyzmu, który – jego zdaniem – gloryfikuje, propaguje i utrwala gnuśność społeczną i pacyfizm zamiast kultu siły i imperializmu w związku z czym prowadzi do militarnego i cywilizacyjnego zacofania. Przezwyciężenie tego „niżu cywilizacyjnego” miało nastąpić poprzez zmianę „ideomatrycy”, którą oprzeć chciał na wartościach heroizmu rodem z dzieł homeryckich. Projekty polityczne Zadrugi były skrajnie centralistyczne, etatystyczne i totalitarne. Ów ugrupowanie nie stroniło od ekscesów antychrześcijańskich i antysemickich. W kwestii inspiracji ideowych wyraźne były wpływy Friedricha Nietzchego, szczególnie w kwestii kołowego charakteru historii oraz krytyki chrześcijaństwa jako "religii słabych". Wyraźne inspiracje płynęły dla zadrugizmu od Georgesa Sorela. Prócz tego Zadruga odwoływała się do romantycznych myślicieli podkreślających słowiańskość Polski i Polaków i opowiadających się za panslawizmem takich jak Zorian Dołęga-Chodakowski. Niektórzy doszukują się także inspiracji Alfredem Rosenbergiem w Zadrudze. Jan Stachniuk uznał że rozprzestrzenienie się idei zadrużnych na całą słowiańszczyznę doprowadzi do odbudowy Imperium Lechitów i wytworzenia "nadnarodu" będącego ucieleśnieniem wykształconej w ten sposób wyższości rasy słowiańskiej ponad inne. Podkreślano przy tym etnonacjonalizm i pragnienie czystości rasowej. Zadruga była traktowana przez polski obóz narodowy jak sekta. Nikt jej nie traktował poważnie. logo OUN-B Stepan Bandera- kierownik główny Організація Українських Націоналістів Banderyzm Banderyzm jest skrajną formą ukraińskiego nacjonalizmu skupiającą się we Frakcji Rewolucyjnej Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Czerpał on dużo z koncepcji ukraińskiego nacjonalizmu stworzonej przez Dmytro Doncova. Według niego Ukraina była najdalej wysuniętym na wschód krajem Europy i z tego tytułu przypisywano jej rolę obrony Europy przed nieuchronnym imperializmem Rosji powracającym w różnych postaciach (zrównywano carat z bolszewizmem). Dmytro Doncov uznał bowiem Rosję za największego wroga Ukraińców, z tego tytułu poparł Sojusz Polsko-Ukraiński zawarty między Józefem Piłsudskim a Symonem Petlurą i był gotów odpuścić roszczenia do Galicji, Wołynia, Lwowa czy Przemyśla twierdząc iż utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego jest ważniejsze od zjednoczenia wszystkich ziem ukraińskich. Stepan Bandera i inni skrajni nacjonaliści ukraińscy nie podzielali tego poglądu geopolitycznego i uważali Polaków za największego wroga i zagrożenie dla Ukraińców. Dlatego też terrorystyczna działalność OYH była wymierzona przeciwko II Rzeczpospolitej. Dmytro Doncov zapowiadał zmierzch idei, „którym cześć oddawał wiek XIX”, i proponował nowe, oparte na bezwzględnym poświęceniu organizacji i „żelaznej sile entuzjazmu”. Podkreślał, że taka postawa grupy niezłomnych jednostek wystarczy, by zdobyć niepodległe państwo, zaś w przypadku braku podjęcia stosownych działań Ukraina nigdy się nie odrodzi. Jako przykład takich jednostek byli przedstawiani Bohdan Chmielnicki czy Maksym Żeleźniak. Warto też wspomnieć że w pismach Dmytro Doncova pojęcia "nacja" i "rasa" są używane w definicji Ludwika Gumplowicza a nie zaś rasistowskim językiem Arthura de Gobineau, stąd też określanie Doncova jako "rasisty" jest poważnym nadużyciem. Z kolei w OYH przyjęto darwinizm społeczny, nihilizm moralny i imperializm. Uznano bowiem poszczególne nacje za odrębne gatunki pozostające ze sobą w nieustannej wojnie o ziemie i byt. Odwoływano się tu wprost do Karola Darwina. Stąd też brał się terytorialny imperializm mający być dowodem żywotności narodu i wykładnią jego siły. Організація Українських Націоналістів nie definiowała granic ukraińskiej ekspansji, utrzymywała że ekspansja terytorialna będzie logicznym wynikiem ich siły narodowej i miałaby odbyć się kosztem Polaków, Rumunów, Rosjan, Żydów i Słowaków. Ponadto Stepan Bandera uznawał "Ukrainę czystą jak szklanka" w której nie miał prawa bytu żaden nie-Ukrainiec, z czego rozdzielano między "przyjazne" narody którym banderowcy dawali prawo do samostanowienia i których jednostki miały prawo do dowolnej egzystencji poza ukraińskimi terenami (np. Białorusini, Litwini) oraz narody "wrogie" które miały być bezpardonowo zwalczane (np. Rosjanie, Żydzi). Kryterium ukraińskości zaś była wyłącznie ukraińska krew. Stąd każdy jeden obywatel Ukrainy do której dążył Stepan Bandera musiałby być czystym etnicznie Ukraińcem. Faszyzm Odmiany Faszyzm Włoski • Faszyzm Brytyjski • Faszyzm Klerykalny (kleofaszyzm) • Ekofaszyzm • Neofaszyzm • Faszyzm Japoński • Faszyzm Amerykański • Faszyzm Francuski • Faszyzm Rosyjski • Zadrugizm • Ekstremizm hutu • Ustaszyzm • Volkizm • Banderyzm • Islamofaszyzm • Żydowski Faszyzm • Narodowy Socjalizm (z wyjątkami) • Czarny Faszyzm Faszyści Benito Mussolini • Adolf Hitler • Ștefan Tătărescu • Ante Pavelić • Heinrich Himmler • Jozef Tiso • Andrij Hlinka • Jan Stachniuk • Philippe Pétain • Oswald Mosley • Stepan Bandera • Andryj Melnyk • Hideki Tōjō • Klas Lund • Jawhen Konowalec • Konstantin Rodzajewski • Osama Bin Laden • Abba Ahimeir • Vidkun Quisling • Dmytro Doncov • Roman Szuchewycz • Frits Clausen • Marcel Déat • Milan Nedić • Giovanni Papini • Sadao Araki • Alfred Rosenberg • Karl-Heinz Hoffmann • Anton Mussert • Gabriele D'Annunzio • Julius Evola • Galeazzo Ciano • Shūmei Ōkawa • Ezra Pound • Knut Hamsun • Jeorjos Merkuris • Italo Balbo • Jacques Doriot • Giovani Gentile Partie i ugrupowania • Partito Nazionale Fascista • Fasci Italiani di Combattimento • Організація Українських Націоналістів • Parti Populaire Français • Silver Legion of America • Strana slovenskej národnej jednoty • CasaPound Italia • British Union of Fascists • British Movement • Патріот України • Ελληνικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα • القاعدة • الدولة الإسلامية في العراق والشام‎ • Patriotic Alternative • 大政翼賛会 • Danmarks Nationalsocialistiske Arbejderparti • Российская фашистская партия • New British Union • Brit HaBirionim • Nordiska Motståndsrörelsen • Rassemblement national populaire • Zadruga • Magyar Nemzeti Szocialista Párt • Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland • Combat 18 • Blood & Honour • National Front • American Nazi Party • National Socialist Movement • Economic Freedom Fighters • Círculo Español de Amigos de Europa • Fédération d'action nationale et européenne • Partidul Național-Socialist din România Państwa Włoska Republika Socjalna • III Rzesza • Niepodległe Państwo Chorwackie • Pierwsza Republika Słowacka • Cesarstwo Wielkiej Japonii • Francja Vichy • Zjednoczone Królestwo Włoch • Reichskommissariat Niederlande • Islamski Emirat Afganistanu • Państwo Norweskie • Reichskommissariat Norwegen Powiązane Symbolika faszystowska • Rzeź Wołyńska • Marsz na Rzym •Pucz Monachijski • Noc Długich Noży .

faszyzm i nazizm definicja